म आधुनिक युगको ढुङ्गे मान्छे
जहाँ भावनाहरूले धुलो उडाउँदैनन्
र मनका सपनाहरू प्लास्टिकका खोलभित्र बाँधिन्छन्
यहाँ मसँग सबथोक छ
तर शान्ति छैन।
आकाशको सहरमा उड्ने चरा जस्तो
म डिजिटल पखेटा फिँजाएर संसार चहार्छु
तर माटोको गन्ध र रूखको छहारीलाई बिर्सिएको छु
जीवनको बाटोमा अघि बढ्दा
म आफैँलाई पछाडि कतै हराएको छु।
मेसिनका संगीतले भरिएको यो बस्तीमा
मेरो मनले गीत गाउँछ, तर कसैले सुन्दैन
स्पर्शहरूमध्ये अब सबै स्क्रिनमा ठोक्किन्छन्
र आँखाका सपनाहरू
पिक्सेलहरूमा हराउँछन्।
तर
कहिलेकाहीँ मनको कुनै कुनाबाट
एउटा आवाज आउँछ—
‘तिमी अझै मान्छे हौ
तिम्रा आँसु, तिम्रा हाँसो
तिम्रा आह्वान, तिम्रा आवाज—
सबै अझै जीवनका प्रमाण हुन्।’
त्यसैले म प्रयास गर्छु
आफ्नो हृदयको ढुङ्गालाई पगाल्न
भावनाहरूको नदीलाई
फेरि बगाउन
र सम्झन्छु—
म आधुनिक युगको ढुङ्गे मान्छे हुँ
तर भित्र कहीँ न कहीँ
अब पनि म छु, मान्छे।
