जिन्दगीको बाटोमा हिँड्दै गर्दा
तिम्रै सम्झनाले मन भारी बनाउँछ
चिसो हावासँगै तिम्रा ती मीठा मुस्कानहरू
आँखाहरूभित्र बाँच्न आइपुग्छन्।
हर दिन बिहानको पहिलो किरणसँगै
तिमी आउने आसले मलाई नयाँ ऊर्जा दिन्छ
तिमी बिना यो सहर सुनसान लाग्छ
जहाँ भीड छ, तर मन खाली छ।
संसारले धेरै कुरा भन्छ
‘किन पर्खन्छौ, बिर्सिदेऊ’ भनेर
तर मनको पर्खाइ कसरी चुँडिन्छ?
यो त मायाको रेसमले बुनिएको छ।
आकाशमा उड्ने ती पन्छीहरू हेर्छु
सोच्छु— काश म पनि त्यस्तै उड्न सक्थेँ
तिम्रै सामुन्ने झर्छु
र भन्छु— ‘अब कहिल्यै नछोड’ भनेर।
समय बदलिन्छ, मौसम बदलिन्छ
तर मेरो मनको मौसम तिम्रै पर्खाइमै अड्किएको छ
त्यो जुनको शीतलता होस् वा
दाहिने पाखुरामा लागेको घामको ताप
सबै तिमी सम्झाउँछन्।
पर्खाइ भनेको सजिलो हुँदैन
तर पर्खाइमा मिठास हुन्छ
तिमी आइपुग्ने क्षणको कल्पना गर्दा
मनभित्र भोलिका गीतहरू गुन्जिन्छन्।
हर रात चन्द्रमासँग कुरा गर्छु
‘कहाँ छे ऊ? किन उसलाई पठाउँदिनौ?’
चन्द्रमा पनि मुस्कुराउँछ
सायद ऊ पनि पर्खाइको मर्म बुझेको छ।
सपना देख्छु—
तिमी आएर मुस्कुराउँदै भनिरहेकी छौ
‘किन यति धेरै पर्खियौ?
म त यहीँ थिएँ नि, तिम्रै छेउमा।’
अनि म निदाउँछु
तर बिहान सपनाहरू चुँडिन्छन्
पिठ्युँमा जिम्मेवारीको भारी हुन्छ
र फेरि तिम्रो पर्खाइमा दिन बित्छ।
तिमीले सोध्न सक्छौ
‘किन यति धेरै प्रेम गर्छौ त मलाई?’
तर म के भनूँ तिमीलाई?
प्रेमको कारण हुँदैन
बस, मुटुको कुनै भित्री कुनाले तिमीलाई रोजेको हो।
तिमी बिना शब्दहरू अधुरा लाग्छन्
आवाजमा कुनै लय हुँदैन
अनि तिमी आउँदा—
सबै कविता पूरा हुन्छ
सबै गीत मीठो बन्छ।
केही मानिस भन्छन्
‘पर्खाइ व्यर्थ हुन्छ
जसले तिमीलाई प्रेम गर्छ, ऊ आफैँ आउँछ।’
तर म भन्छु
प्रेम भनेको जित्नु वा हार्नु होइन
यो त पर्खनु हो— बिना कुनै गुनासो।
तिमीलाई थाहा छ
पर्खाइको माया अरू मायाभन्दा गहिरो हुन्छ
यो प्रेमको परीक्षा होइन
यो प्रेमको पूजा हो।
मैले तिम्रो बाटो हेरिरहेको छु
जहाँ कता-कता कुनै फूल फुलेजस्तो लाग्छ
त्यो फूलको गन्ध पनि तिमी जस्तै मीठो लाग्छ
सायद, तिमी आउने संकेत हो।
सपना हो कि सत्य
म छुट्टाउन सक्दिनँ कहिलेकाहीँ
तर तिमी आइपुग्ने त्यो पल—
मलाई थाहा छ, त्यो सत्य हुनेछ
त्यो दिनमा
मेरो मुटुमा भुइँचालो आउला
तर त्यो खुसीको कम्पन हुनेछ।
म पर्खिरहेको छु
तर यो केवल पर्खाइ मात्र होइन
यो आशाको दीप हो
जुन कहिल्यै निभ्दैन।
