प्रज्वल पहिलोचोटि मुम्बई जाँदा कसैले उनको भाषा र बोल्ने शैली देखेर सोधेछ, 'कहाँबाट आएको?'
'ग्यान्टोकबाट,' प्रज्वलले भने।
'बैंककबाट!'
प्रश्न गर्नेले गलत बुझ्यो। उसले ग्यान्टोक भन्ने ठाउँ सुनेकै थिएन।
प्रज्वलले हतारहतार सच्याउन खोजे र भने, 'ग्यान्टोक भनेको सिक्किम हो।'
यति भनेपछि उसले बुझ्छ होला भन्ने प्रज्वललाई लागेको थियो। तर बुझेन। उल्टै उत्साहित हुँदै भन्यो, 'ओहो, भुटान!'
यो आजभन्दा २०-२५ वर्षअघिको घटना हो। त्यतिखेर यस्ता घटना धेरै हुन्थे। नेपालबाट गएका नेपालीले मात्र होइन, नेपालीभाषी भारतीयहरूले पनि आफ्नै देशभित्र हेपिएको र होच्याइएको अनुभव गर्नुपर्थ्यो।
'मेरो हिन्दी खत्तम छ। त्यो मेरो भाषा नै होइन। मेरो भाषा नेपाली हो। म नेपाली बोल्नमै गर्व गर्छु। तपाईंहरूलाई मैले बोलेको नेपाली उटपट्याङ लाग्ला, तर जस्तो भए पनि मलाई यही भाषा बोल्न गर्व लाग्छ। तर कुनै समय भारतभित्र हामी नेपालीभाषीहरू खुलेर आफ्नो भाषा बोल्न सक्दैनथ्यौं। हामीले नेपाली बोल्न धक मान्नुपर्थ्यो। रेस्टुरेन्टमा बसेर नेपालीमा कुरा गर्न हिच्किचाउनुपर्थ्यो। नेपाली बोलेको सुन्नासाथ हामीलाई गरिने व्यवहार अर्कै हुन्थ्यो,' उनले भने, 'मैले धेरैचोटि नेपालीभाषीहरूलाई आफ्नो भाषा नबोलेर किन जबर्जस्ती अर्काको भाषा बोलेको भनेर सोधेको छु।'
प्रज्वलले भारतको मूलधारका मिडियाले नेपालीभाषी भारतीय समुदायलाई गर्ने चित्रण पनि विभेदयुक्त भएको टिप्पणी गरे।
(सेतोपाटीमा प्रकाशित ९५ प्रतिशतभन्दा बढी सामग्री नि:शुल्क पढ्न पाइन्छ, पैसा तिर्नु पर्दैन। यो भने 'प्रिमियम' स्टोरी हो, सदस्यहरूले मात्र पढ्न मिल्छ। पढ्नका लागि तल दिएको लिंकमा गएर सबस्क्राइब गर्नुहोस्।)
