हालै त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट रहस्यमय तरिकाले सात नेपाली युवती गायब गरिए। यो मानव तस्करी र यौन तथा श्रम व्यवसायमा बेचविखन नेपालले भोग्दै आएको विकट समस्या हो। दक्षिण एसियाली मुलुकहरूमा मानव तस्करीलाई कानुनी, साँस्कृतिक र सामाजिक दृष्टिकोणबाट पनि गम्भीर अपराधका रूपमा लिइन्छ र सार्कले मानव तस्करीलाई सामूहिक सञ्जाल र संयन्त्रमार्फत पराजित र दण्डित गर्ने प्रतिबद्धता व्यक्त गरेको छ।
फलस्वरुप विगत केही वर्षमा महत्त्वपूर्ण नतिजा हासिल भएका छन मानव तस्करीविरुद्ध। खासगरी भारतका रेडलाइट क्षेत्रबाट बेच्ने क्रममा त्यहाँ पुर्याइएका नेपाली किशोरीहरूको उद्धार गरिएको छ। तर यो अपराधबाट आर्थिक लाभ पाउनेहरूको संख्या र सञ्जाल पनि व्यापक छ।
यसलाई निरन्तरता दिन उनीहरू नयाँ प्रविधि अपनाउने र नयाँ सञ्जाल तथा सुरक्षित बाटो पनि निर्माण गर्छन्। हालै त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट नेपाली युवतीहरू रहस्यमय ढंगले हराएको घटनाले यस्ता सञ्जालबारे पूर्ण संकेत दिएको छ।
यसबारे तत्काल सत्यतथ्य पत्ता लगाई उचित कारबाही भएन दोषीविरुद्ध भने यसले आम आक्रोशको वातावरण निर्माण गर्नेछ। यो घटनामा नेपालको एक मात्र अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलको सुरक्षा संयन्त्र जवाफदेही हुनैपर्छ। त्योसँगै पछिल्लो मानव तस्करी अर्थात् सात युवतीको रहस्यमय तरिकाले गायब हुनुमा कस्को संलग्नता छ छानबिनको दायरामा ल्याउनैपर्छ।
नेपालबाट भारतबाहेक खाडी मुलुकहरूमा महिला तस्करी बढ्दो क्रममा छ। घरेलु काम भनेर लगिए पनि यौन धन्धा मा उनीहरूको दुरुपयोग भएका केही घटनामा कूटनीतिक तहको संलग्नतासमेत देखिएपछि त्यसतर्फको आवागमनमा नेपाल झन् बढी सतर्क हुनु आवश्यक छ नै। अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा मानव तस्करी सञ्जालको वर्चस्व छ र शक्तिको प्रयोग गरी तस्करी गर्ने व्यक्तिहरूलाई सहज भगाइन्छ। विषयको गम्भीरता हेर्दै यसमा नियमित छानबिन होइन, व्यापक अधिकार क्षेत्रको आयोग बन्नु जरुरी छ।
सम्बन्धित घटनासँगै विमानस्थलको सुरक्षा व्यवस्था तथा त्यहाँभित्रका अवाञ्छित आवागमन र गतिविधिलाई नियमित तथा पारदर्शी बनाउनेबारे वैकल्पिक योजनासमेत प्रस्तुत गर्ने जिम्मेवारी दिइनुपर्छ।
