बुढेसकालका आँखाले हेरेर नभमा
हात लान्छिन् निदारमाथि
र, बज्यै बोल्छिन् अवरूद्ध कण्ठबाट,
ऊ हेर चील आउदैँछ आकासमा
मलाई आभास छ चीलको आतङ्क।
नारायणीको पवित्रतामा अड्ने छैन ऊ
पस्ने छ बाग्मतीमा
अझ मैल्याउने छ कर्णाली
लत्याउदैँ आफ्नो धर्म
छोडेर सिनो खान
हुत्याउने छ परेवाका बचेरा।
हावाले लैजादाँ परेवाको गुडँ
ढुकुरले बास दिने गर्थ्यो
आहारा नपाउदाँ भगेँराले,
डाङ्ग्रेले चारो बाँड्ने गर्थ्यो
कुन बतासको बहकाइमा बहकिए,
कुन जालको चहकाइमा अल्झीए
सुखको छोटो बाटो खोज्दै ती
मृत शरीर कुल्चँदै अघि बढे
बोकेर पुल्ठो आफ्नै जङ्गलमा
आगो झोस्दै उँडे
मेटेर अस्तित्व स्वजनको स्वाद चाख्दै हिडे।
डढेलो बिर्सँदै पलाउँदै थियो पालुवा
आधा जलेको त्यान्द्रोमा बनाउदैँ थियो डाफेँ आफ्नो घर
आधा जलेको प्वाँखमा खोज्दै थियो मयुर आफ्नो चाल
आज फेरी उही चील फन्को लगाउँदै छ
शान्तिको आशा देखाइ मृत्युको ढ्याङ्ग्रो ठटाउदैँ छ
मयूरसँग डाफेँ भिडाउँदै छ।
आँखा माथि गरेर बज्यै भन्छिन्-
ऊ हेर चील आउदैँछ
चराका गुँड बिथोलिँदैछ
प्यारका बचेरा कुल्चिँदैछ
ओथारोको न्यानो खोसिँदैछ
यो जङ्गल उजाडिँदैछ
द्वन्दमा फेरी अस्तित्व मेटाउँदै छ।
आँखा माथि गरेर बज्यै भन्छिन्-
होस गर, चील आउदैँछ।
